Pisałem już, że nie lubię składanek? Jeśli nie, piszę w tej chwili. Nie rozumiem nagrywania kompilacji znanych wszem i wobec utworów, bo proceder ten jest niczym innym jak tylko wyciąganiem pieniędzy od fanów. Są zespoły i wykonawcy, którzy pełną, studyjną płytę nagrywają  raz na przysłowiowy ruski rok, a w międzyczasie, aby media miały co pisać, wydają przeróżne albumy składankowe. Żal mi takich muzyków, bo widzą chyba, że  ich dobre lata dawno  za nimi, a  tu ciśnienie,  aby wciąż istnieć, nie odpuszczać. W zasadzie podobnie mógłbym napisać o nowej płycie Leonarda Cohena, ale wstrzymam się z opinią, bo – po pierwsze – mamy do czynienia z wydawnictwem koncertowym, po drugie – na dziesięć utworów, cztery są premierowe. Poza tym dziadek Cohen ma 81 lat, a w tym wieku mało  kto muzykę tworzy, nie mówiąc już o nagrywaniu. Urodzony w 1934 roku kanadyjski muzyk, kompozytor, bard, to już instytucja, co więcej, czynna, bo w zeszłym roku nagrał całkiem nieźle oceniany album zatytułowany „Popular Problems”. Słuchając jego głosu na najnowszych nagraniach, wcale nie myślimy sobie, że oto słuchamy osiemdziesięcioletniego staruszka. Podobnie jest z Lemmym, liderem Motorhead, który wiosen liczy sobie siedemdziesiąt, ale w jego przypadku to trochę inny gatunek muzyki. Cohen więc na „Can’t Forget” jest w bardzo dobrej formie. Album ten jest zbiorem pojedynczych nagrań koncertowych, które jednak zmiksowane zostały w ten sposób, że nie słychać, iż pochodzą z zupełnie innych występów. Pochodzące z trzech kontynentów, Ameryki, Europy i Australii nagrania płynnie przechodzą jedno w drugie, połączone oklaskami i aplauzem widzów. Cohen miejscami żartuje, słychać, że bawi go to, co robi. Jednak takie ukształtowanie płyty odbiera jej nieco dramaturgii, bo w końcu nie słuchamy jednego koncertu, który posiada swoje punkty kulminacyjne, ale dziesięciu piosenek, każdej z nieco innej parafii. Z tego względu „Can’t Forget” nie należy do tych najlepszych koncertowych wydawnictw barda.